Ik woon in een vallei. Omringt door de bergen voelt het veilig en geborgen. Alsof de bergen mij zouden kunnen beschermen tegen het kwaad in de wereld. Met regelmaat roepen bergtoppen mij “Kom, en kijk de wijde wereld in!”.
Iets in mij moet daar dan gehoor aan geven. De klim naar de top is niet altijd eenvoudig. Het vergt de nodige fysieke inspanning. Bij een meerdaagse wandeltocht komt daar een grote, zware rugzak bij. Er zijn wilde dieren, zoals beren. Je passeert soms steile afgronden. Het weer kan omslaan en een modderstroom veroorzaken. Er zijn genoeg risico’s te bedenken om veilig in de vallei te blijven.
Risico’s kun je rationeel benaderen, dan pak je de statistiek erbij en concludeer je dat het in de meeste gevallen weinig voorstelt. Je kunt de risico’s ook emotioneel benaderen, dan ontstaat er angst. De angst blaast alles flink op en je beeld je de onwenselijke scenario’s in. Bovendien kun je jezelf ervan overtuigen dat je het niet kunt, dat je misschien halverwege zult stranden en niet weet hoe je verder moet. Als je hier teveel aan toegeeft, groeien de risico’s als kool en overtuig je jezelf waarom je beter in de vallei kunt blijven.
Werkt dit in onze innerlijke wereld niet exact hetzelfde?
De vallei is onze comfortzone. Het kader waarbinnen wij onszelf positioneren, waarin het leven veilig en behapbaar voelt. Het is de psychologische toestand waarbij een persoon zich op het gemak voelt, controle heeft en weinig stress en angst ervaart. In de comfortzone is het leven redelijk voorspelbaar en is een constant prestatieniveau mogelijk. Het is psychologisch gezien geweldig dat de mens in staat is om deze veilige plek in de bouwen in het leven, we kunnen immers goed functioneren vanuit hier.
Waarom zou je in hemelsnaam deze veilige plek dan vrijwillig verlaten en meer risico’s lopen?
De roep van de berg is onze innerlijke stem die ons uitnodigt om te groeien. Het knaagt als honger naar transformatie; zelfontplooiing en loskomen van vastgeroeste patronen. De honger wordt gevoed door nieuwsgierigheid over wat je daar zult tegenkomen. En hoewel je nog geen stap gezet hebt verschijnen daar ineens de risico’s aan de horizon.
Je beeld je onbewust in welke confrontatie dit met jouw persoonlijkheid, jouw leven en jouw pijnstukken zou kunnen opleveren. En de kans is heel aannemelijk dat je in de angstzone terecht komt. Op deze plek zijn we te afhankelijk van andermans goedkeuring en bang om fouten te maken. Er ontstaan allerlei innerlijke excuses om niet op expeditie te gaan. We wijzen de berg af en we kruipen terug in de veilige comfortzone.
Maar de bergen geven niet op, ze zullen je blijven roepen. Wanneer dit innerlijk steeds weer beantwoord wordt met de angstzone, kan er stagnatie ontstaan. Hierdoor voelt zelfs de comfortzone niet langer comfortabel. Er ontstaat stress met op langer termijn kans op ziekten zoals burn-out. Waarom nemen we déze risico’s vaak niet mee in onze afweging? Zijn statistisch gezien déze gevaren niet veel groter? Bovendien zorgen de gevolgen hiervan ervoor dat je noodgedwongen die innerlijke berg zult moeten bewandelen en dit kost ons dan vaak veel meer moeite en energie dan nodig.
Stel nou dat een ervaren klimmer je aan de hand zou nemen. Zou je dan wel gaan? Als iemand met je meekijkt, naar je angsten luistert en je geruststelt. Alleen of met begeleiding, als jezelf kunt overtuigen van de innerlijke verrijking, vind je de moed en de kracht om het avontuur aan te gaan. Neem je bij het eerste geritsel in de bosjes de benen? En ren je zo hard als je kunt terug naar de veilige vallei?! Laat je dan aan de hand nemen door iemand die jou tijdens de tocht coacht.
Wanneer je eenmaal écht begint aan de klim zul je merken dat de comfortzone gewoon met je mee groeit. Dit heet de leerzone. Het is de plek voorbij de angst, waar we uitdagingen écht aan zijn gegaan. Het is de plek waar we ervaren dat het eigenlijk helemaal niet zo eng is als we dachten. We worden steeds moediger en krijgen vertrouwen in het avontuur. Langzaamaan valt de spanning van de schouders en gaan we zelfs genieten van alles wat we tegenkomen op dit onbekende pad.
Vanuit hier rollen we vanzelf in de groeizone. Hier krijg je nieuwe inzichten en er ontstaat een helder beeld over wie je diep in je wezen bent en waar je naar verlangt. Je komt erachter dat je zoveel meer kunt dan je altijd dacht en je durft jezelf plotseling waardige doelen te stellen in het leven. Het bereiken van de top wordt ondergeschikt aan de weg ernaartoe. De risico’s zijn niet zo belangrijk meer, want de moeilijke momenten leveren je eigenlijk steeds nuttige leerervaringen op. En de comfortzone groeit gestaag met je mee. En als je de top dan écht bereikt, kun je nog steeds die veilige vallei zien liggen. Die zal heus niet verdwijnen, omdat jij even een eindje gaat wandelen.
Wil jij jouw innerlijke bergen beklimmen? Plan dan nu je gratis intake gesprek of bekijk de mogelijkheden om letterlijk de bergen te beklimmen tijdens een intensief transformatieweekend of de bezinningsweek.